تماس تصویری

صبح که بیدار می‌شد نگاهش می کردم، پر از تمنای  بوسیدنش، محو زیبایی اش میشدم. کمی باهم حرف می‌زدیم.

بلند میشد، آبی به دست و صورتش میزد، می‌رفت سراغ کمد، با تامل چند تا لباس مختلف رو نگاه میکرد و برمیداشت، لختی فکر میکرد، و لباس دیگری را برمیداشت تا لباس روز مشخص شود. و من با لذت به لباس عوض کردن او و بدن زیبایش نگاه میکردم.

بعد نوبت آرایش سبک بود، اما با رژ لب قرمز. و چه قدر زیباتر می‌شد با رژ لب قرمز. بعد می‌رفت سراغ گوشواره ای که به لباسش بیاید. آخ که چه قدر گوشواره به او می آمد.

بعد نوبت کاپشن بود و در آخر شال. شاهکاری بیمانند، مثل یه نقاشی زیبا.

با هم از پله ها پایین می‌رفتیم و در خیابان قدم می‌زدیم تا به ایستگاه قطار برسیم، گاهی دیرمان بود و چند قدمی می دویدیم، اما همیشه می ایستادیم تا به سگ مهربان در راه سلام کنیم.

از ایستگاه مترو مسیرمان عوض می شد. او سوار قطاری میشد که دیگر اینترنت نداشت. و من نمی‌توانستم همراه او باشم. اما پیش خودم فکر میکردم که من سوار قطاری برای مسیر دیگری شده ام.

—-

Dec. 6th 2022

ترس

 

نگفته بودمت که این روزها

چه قدر از روزهای پیش از با تو بودن میترسم

انگار، بیهودگی فعلی بود که در هر لحظه صرف میشد

انگار، حوصله کیمیای کمیابی بود به نایابی خوشبختی

انگار، زندگی زندانی بود که هیچ پنجره ای به رویا نداشت

انگار، باقی زندگی باید در میان کابوسی تکراری به پایان می‌رسید

حسرت

صبحی که نور پاشید در اتاق، بدون تو

رد بوسه ام که باید بر گردن تو بود

نوازشی که در نبودنت  چه هرز رفت 

شعر عاشقانه ام که نجوا نشد به گوش تو

تبلور نیاز به تو، در اشک و خنده های بی هوا

و حرم نفسهایم

که در سردی این روز به حسرت ماسید

در تمامی ثانیه هایی

 که آبستن یک ای کاش بود 

این ای کاش های بی انتها

----

Nov. 29th, 2022

عشق اساطیری

 

در ملغمه ای از خون و اشک بود که تورا  شناختم

تو از فاصله هزاران ساله و باران خورده ی غربت و آشنایی می آمدی

زیبا

عریان مانند نور

مثل پرنیان صمیمی

مثل آرزو، دور

تو در فاصله  مابین کدام داستان های اساطیری پنهان بودی

که هر چه گشتم 

نمیافتمت در میان سطرهای سترون انزوا

که کم می آورد تو را

هر لحظه، سردی  تنم در امتداد پوچی های بی انتها

-----

Nov. 26th, 2022

inner exploration

I guess everyone has experienced a dialogue with self. For me this dialogue had been between me and the other me.

The other me has been analyzing every move that I have made, every act I did, every thought I had, Over and over again, in an endless loop. And as time passed, the other me got stronger than me.

‎

It's important to know what is the train of thought of this other me since it's the drive for acts, thoughts and words.

Even though I have been raised in a religious system, the other me and me managed to escape this frame. But he kept a strong sense of right and wrong, good and bad, pure binary, that I have tried to change but seems that there is a much stronger problem here.

Gradually, truth got the place of pleasure of me and somehow suppressed feeling/pleasure/ benefits of mine.

If we go one step back, we can start from here, do u explore urself during ur life span or u create urself? Probably the answer is not a strictly a binary answer, and lies somewhere on a spectrum between these two ends. A combination of creation and exploration under the supervision of the other me.

Recently I discovered that the other me, had a great influence on this process, first he has limited my exploring process with binary labels of right and wrong not my pleasure/ feeling. Secondly, in the creation process, all that has been created is based on the same logic. And lastly, he kept feeding me with the delusion of pleasure, he fed me with the sense of self-righteousness (since I am at the truth side, I'm right, I'm good ...) And self-righteousness feeling has an opiodic pleasure, is mesmerizing and addictive, heroic and epic as a warrior of truth and being on the right side.

Truth, he sacrificed me in favor of truth. I still can't see the reason for this painful, blinded dedication to the truth.

And I still can't see the reason for leaving me this vulnerable in front of judgments of the other me, without noticing the source, and naiively enjoying the delusion of pleasure.

Now I feel, me, has been suppressed all the time, has been analyzed with a wrong ruler, has been stressed all the time.

But where is the scape? How to scape? How to change?

Don't know!

I even don't know what I like, what I enjoy and who I am. Hardly have even energy/motivation to try something new.

And this dialogue, how to stop the dialogue, or how to change the dialogue, or how to be kinder to me.

And I feel I missed all this year's so far and I don't know myself at all.

گاهی نمی شود که نمی شود

گاهی نمی شود که نمی شود

گاهی باز هم نمی شود که نمی شود

بعدش باز هم نمی شود که نمی شود

کلن بعضی چیزها نمی شود که نمی شود

1,2,3, test, 1,2,3

تست!داریم تست می کنیم! کسی هست؟ کسی میاد؟ باز بنویسیم؟ یک  دو  سه

آرزوها

آرزوهایمان آنقدر سبک نبود

که باد آنها را با خود ببرد

سنگین بود

مثل سکه ای 

که به دست خود 

درون حوضکی انداختیم

تا ته نشین شود

تا شاید، برآورده شود

هیم

می دونی، داره می گذره!

شاید این جوری هم که داره می گذره واسه خیلیا در حد عالی و حتی دریم باشه!

ولی واسه من فقط داره می گذره! از عادی هم پایین تره! حتی بورینگه!

باید برم بالاتر، برم تو ابرا!

شراب

شراب، شراب، شراب

این شراب که زندگی را مزه می دهد

این سیگار که لحظه هایم را فوت می کند

واین شعر

این شعر که مرا می خواند

که خسته است از تمام فلسفه ها، اشراق ها

از دیروز گذشته

که دیگر واقعا گذشته است

و فردای بهتر

که  حتی با تمامی امکان های بی نهایتش

باز تکراری است

و شنیده ام که بهتر است

از تمام خبرها

که گزارش می دهند همه چیز را

 به جز حال من

با این شراب

با این سیگار

discovery again

I don't know, maybe I'm weirdo! does this happen to you too?
It happens to me that I find, discover something in my mind, about me in very deep levels, about life, about concepts, but I remember that I already knew it, I have discovered it before too.

It even happens again and again till sometimes you get tired of that, and you say to yourself, what is the point? discovering it, forgetting it, and discovering it again!

Just keep on, let it be!

At some point, you will discover it again, but in another level, and then it becomes part of your memory and you will never forget it anymore.

It becomes part of you, just keep going! discover again and again!

fuck it!

 ازین به بعد می خوام یاد بگیرم به هرچیزی که آرامشمو بریزه به هم بگم:

 fuck it! fuck you! fuck it!

هفته ای یه بار باید بشینم دور از همه چیز، فقط واسه خودم وقت بذارم و یا خودم حال کنم!

این از شروعش!

سیگاری نیستم

نه من قبول ندارم

می دانی

زندگی چرخه تکرار ساده ایست

که من فقط گاهی در آن

برای جشن یک شادی کوچک

برای همین غم های ساده

برای این خستگی

برای هر خنده

و برای هر دلتنگی مبهم

سیگاری روشن می کنم

نه

من سیگاری نیستم

3_تحلیل

گفتی نمی دانم
من می دانم
در دل این سکوت
در دل این تردید هیچ چیز
این جمله های کوتاه مبهم
تنها بسنده ایست برای برآوردن انتظار
نه جوابی
نه حتی کور سویی برای ادامه
مکالمه اینگونه ادامه نمی یابد
و تو این را نیک می دانی
و دانسته در بستن این در می کوشی
"پس چه می دانی؟"

2-مکث

" من عاشقت شدم"

و تو سکوت کردی

و در نگاهت ردی بود از تردید

خیره در فنجان چای

تمام فلسفه های دنیا را دوره می کردی

ردپای نا امیدی از تمام فردا ها 

حسرتی از میان روزهای رفته

چای را تلخ می کرد

لبی به چای زدی

زمان ایستاده بود و گفتی

"نمی دانم"

1_فرصت

بیا قتل و غارت و تجاوز دیروز را فراموش کنیم

بیا از آشویتس فردا نیز بگذریم

فلسفه و نیچه و آدورنو را بگذار برای دیگران

فرصت ما به اندازه ی همین یک چای است

بیا تا از دهان نیفتاده شروع کنیم

نوبت  من است؛؟

"من عاشقت شدم"

ذوق

من و تو بی من و تو جمع شویم از سر ذوق
خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو

war

این جنگ ، این جنگ ناتمام...

پس کی؟

پس کی؟

روزهایی که در خود گم می شوند

روز ها می آیند،

می دانم؛ هر روز صبح

یکسان شروع می شوند

و آهسته می گذرند

می روند

تمام می شوند

و هیچ می شوند

The man who worthed the worled

There must be someone, somewhere
That will come with no saying
and we will meet
and we will sit
to light a cigarette each
without even a word
and then shaking hands goodby
to live the life for

birth after birth

New Dreams
New Life
Dreams into the dreams,
Birth after births
Oh life, how interesting you are
how interesting you get...

حافظ نازنین

ولی افتاد مشکل ها

بیدل

برق با شوقم شراری بیش نیست/ شعله طفل نی سواری بیش نیست

خود شناسی!؟

دارم به این فکر می کنم که چه قد خودمو می شناشم.

فرض که اگر در موقعیت خاصی، همون کاری رو انجام بدم که از قبل انتظار داشتم انجام بدم تو اون موقعیت، یعنی خودم رو می شناسم.(البته همین تعریف شاید اشکال داشته باشه!؟)

این به معنی هست که چهار چوبی از پیش تعیین شده وجود داره و همیشه آدم داره طبق اون عمل می کنه. یعنی هیچ وقت بیرون اون چهارچوب تو تجربه نمی شه، و این یعنی اینکه شناختی در اون محدوده وجود نداره!

همینجوری، یهو بین اینکه آدم باید یه اصولی داشته باشه برای زندگیش و شناخت خودش و تجربه زندگی یه تناقض بزرگ به وجود میاد. به همین سادگی.

به همین سادگی فکر می کنم که اصلن خودمو نمی شناسم.

goodbye

We live with our hopes, To shape the future. We say goodbye now, to Say hello again in future,This time, Happier, Stronger.

سکوت

باید از سکوت پر شوم.
باید از زندگی فرار کنم و پر از سکوت شوم.

اشتباه

جدیدن دارم فکر می کنم که من اشتباهم یا همه؟

درد ننوشتن

خیلی وقتا هم، وقتی می خواستم بنویسم نمی دونستم چی می خوام بنویسم.

کاغذ رو گذاشتم جلوم و شروع کردم به نوشتن، بعد که تموم شده، نشستم خوندمش، فکر کردم بهش، دردم رو فهمیدم.

مشکل اینه که الان دیگه نمی تونم بنویسم، نمی دونم چرا، ولی نمی تونم، تا بخوام شروع کنم به نوشتن دنیا سر جاش وایمیسته، مغزم هم سوت می زنه!

ولی درد هست، ولی بغض هست، و من نمی فهمم چرا، و من نمی نویسم.

دلتنگی

یایید دوباره شروع کنیم؛
از اول
از صرف افعال:
دلتنگ، می شوم
دلتنگ، می شوی
دل،
تنگ می شود!

...
اردیبهشت 93

پر و خالی

پرم از کلماتی که نمی توانم بنویسم.

کلمات، کلمات در هم و بر هم، بدون شکل و بی ربط.

توان نوشتشان در من نیست، 

خوبی دیگران

بعضی وقتا فک می کنم یه مریضی بدی دارم و به زودی می میرم. واسه همینه که اینقدر همه باهام با محبت برخورد میکنن و لطف دارن در عین حال که من اینقدر گاوم!

َشعر

میاد، نصفه شب وسط خواب، صبح زود که از خواب پا می شم، گاهی که وسط کار کردن غرق فکر می شم، لغت تو سرم می چرخه، تصویر تو ذهنم شکل می گیره. 

با خودم یه نشونه می ذارم که بعدن سر فرصت ادامه بدمش.

ولی معمولا بعدن پیش نمیاد از بس سرم شلوغه، اگر هم پیش بیاد، یادم رفته تمام نشونه ها و تصویرها و لغت ها.

و من می مونم و حسرتی از ننوشتن.

منی که انگار دارد در خود می میرد از نخواندن، از ننوشتن، از پرواز ندادن رویا، از نساختن تصویر و بازی با کلمات.

پوچ

باید شعری سرود
از چیزی که نیست
از حسی که پوچ
از لحظه ای که رفت

تعلیق

باید هر چند یه بار این حسو داشته باشه آدم، حس خوبیه، و من مدت هاست که نداشتمش.

حس تعلیق،  حس تنها بودن و پرسه زدن در خود،حس گم شدن، حس اینکه جایی کسی منتظرت نیست، حس اینکه کسی ازت خبری نگیره و تو خود بودنت رو پاره پاره نکنه ، حس اینکه از کسی خبری نگیری،  حس این که هیچ جایی هیچ خبری نیست،  حس اینکه تکنولوژی وجود نداره.

و این حس بزرگ شه، بزرگ و بزرگ، تا دلت برای همه اینا تنگ شه، و باز هم صبر کنی، صبر کنی و صبر، تا جایی که سیر شی و باز برگردی ببینی چی داره می گذره تو این دنیا.

شلوغ

امروز بعد از مدت ها رفتم کافه، تیگو هم خوشحال بود که داریم میریم کافه.

بعد از یه سلام و علیک گرم، رفتم سمت جایی که همیشه می شینم، دیدم یه غریبه نشسته، همچین با دلخوری نگاهش کردم و رفتم و یه جای دیگه نشستم. تیگو یه جوری نگاهم می کرد که انگار دلش خنک شده و داره بهم می گه: ابله! از بس نیومدی این یارو که سر جات نشسته داره فک می کنه این غریبه هه کیه که بد هم نگاه می کنه.

خیلی ها رو دیدم، خیلی ها هم نبودن. حالشون رو از بچه ها پرسیدم، منتظر یه اسم خاص بودم، کسی ولی چیزی نگفت، منم نمی تونستم بپرسم، نمی خواستم تابلو شه. تیگو هم از این استیصال من لذت می برد و تو دلش بهم می خندید، دهنشو باز کرده بود و زبونشو آورده بود بیرون و دمشو به سرعت تکون می داد.

 مثل همیشه، همه منتظر بودن که  این محدوده زندگی -فاصله بین بود و نبودن و بودن در کافه- رو که نرفتم کافه و معلوم نبوده کجا بودم و تو ذهن خطی شون خالی مونده  رو با یه داستان داغ پر کنم. من هم به جاش شروع کردم از تعریف کردن از سوپرکانداکتر و فونان و ازین جور لغت های گنده که فرار کنم از سوالا. کسی باورش نمی شه. مدتی نبودن بدون هیچ اتفاق هیجان انگیز و فقط سرگرم کار و درس بودن. اینجوری چیزی نیست که به واسطه اون این فاصله زمانی رو پر کنن. مثل اینکه یکی ازشون بپرسه از فلانی چه خبر؟ اونا هم بگن خوبه، درگیر و کار و درس بود یه مدت نبود! اصلن شبیه یه دیالوگ واقعی نیست. شاید هم واقعا، زندگی من  شبیه یه زندگی واقعی نیست.

آخرش سروش اومد، سرش گرم وید بود،تازه زده بود، طبقه بالای کافه. با همون ماگ بزرگ مخصوص خودش اومد که همیشه پر از چایی مخصوص خودشه، نشست و گپی زدیم، داشت می رفت گفت راستی، از همون موقع ها که تو دیگه نیومدی، اونم دیگه نیومد. خودمو زدم به اون راه، پرسیدم کی؟ خندید و رفت. تیگو براق شد.

این حافظ نازنین

اگر غم لشکر انگیزد، که خون عاشقان ریزد
من و ساقی، به هم تازیم و بنیادش براندازیم
...
بعضی وقتا نمی شه حافظ رو دوست نداشت

بر عکس

تا حالا فکر می کردم وقتی خیلی آرومم، خیلی آرومم. تازه فهمیدم که وقتی خیلی آرومم خیلی استرس دارم.

پاییز نیمه کاره.

پاییز هم از نیمه گذشت .

خسته ام، از آمدن و رفتن روزها، و منی که در شتاب، از این روزها می گذرد.

حتی فرصت نمی کند لختی بایستد، تامل کند، مزه را بچشد و از مزه مزه کردن  آن لذت ببرد.

مثل پیاده رویی که شتابان از آن می گذری، در گوشه ای کسی موسیقی مورد علاقه ات را می نوازد، و تو دلت می خواهد که بایستی و گوش کنی و لذت ببری، ولی باید بروی و حسرت موسیقی  همراه با ملودی آن در دلت می ماند. 

هراسان می شوم که می بینم پاییز هم از نیمه گذشت، اگر نیمه ی باقی آن نیز به این سرعت بگذرد، باید سالی صبر کرد دوباره تا پاییز، تا همین پاییز نیمه کاره.

حافظ

سَحَر کرشمه‌ی چَشمت به خواب می‌دیدم

زِهی مَراتب خوابی که بِهْ زِ بیداریست

پاییزانه- گم-3

روزهایی که در شلوغی همدیگر و من گم می شوند

منی که در میان روزمرگی و فکر و کار غوطه می خورم

گاهی حتی وقتی به آینه نگاه می کنم، یادم می افتد که من

 هر روز جلوی این آینه ایستاده ام، اما خودم را ندیده ام

فقط رد شده ام، از لحظه ها، از روزها، از خودم، بی آنکه توجه کرده باشم

گم شده ام، اما نمی دانم کجا

 فکر می کنم، اما نمی دانم به چه چیز

حال و روزم پاییزی است

اما اینجا شکل پاییز نیست

باران نمی بارد، باد نمی آید، و شهر شلوغ نیست

اینجا حتی دلم برای شال گردنم نیز تنگ است
 و من حتی حس نوشتن اینها را هم ندارم

High Hopes

Listening to this song, nonstop, its been a week now...

The grass was greener
The light was brighter
With friends surrounded
The nights of wonder...


...
Pink Floyd, High Hopes.

شناخت؟

روابط اجتماعی، شناخت و کنکاش آدم ها، چیزیه که تقریبا هممون باهاش سر و کار داریم، فقط شدتش تو آدمای مختلف فرق داره انگار.

خوب بعضی وقت ها هم،نتیجه شناخت آدم ها بدتر از هیچه، یه چیزی تو مایه های لغاتی که ترجیح می دم استفاده نکنم.

Simple Lie

کنارم دراز کشیده و تو چشام نگاه می کنه و می گه:

I love your big smile, it is so beautiful, I just want to wake up everyday here to see your smile.

 همینجوری که دارم نگاش می کنم  می رم تو فکر، این الان فقط یه حرف هستش دیگه! جدی که نمی گه؟ من الان دارم لذت می برم که اینجاس، ولی مسلما نمی خوام هر روز باشه، حتی برای یه مدت محدود هم نمی خوام هر روز باشه...

همینجوری نگاش می کنم و به این چیزا فکر می کنم و خوشحالم که نمی دونه تو ذهن من چی داره می گذره، اون هم احتمالن داره فک می کنه که من سختمه به یه زبان دیگه راجب این چیزا حرف بزنم، و اینکه کلن آدم ساکتی هستم، چون همیشه وقتی همچین چیزایی می گه سکوت می کنم و فقط تو چشاش نگاه می کنم.

نمی دونم این سکوت دروغ به حساب میاد یا نه.

راندمان

یه دوره ای وقتی دوتا کار داشتیم، دوتا کار هم بهش اضافه می شد، راندمانمون هم دوبرابر می شد، الان دو تا کار که به 

کارمون اضافه می شه راندمانمون همون صفر می مونه، فقط استرسمون دو برابر می شه.

همین یک دقیقه های بی ارزش

نمی خوام هم ازین تریپ های ان وردارم و همه چی رو مثبت ببینم. شاید این پست هم خیلی مثبت باشه، ولی همین که دارم به این فکر می کنم بیشتر خوشحالم می کنه.

دیروز داشتم به این بازی های موبایل فکر می کردم، که چه ساده از یه اصل به ظاهر درست و ساده استفاده می کنن و ما هم خیلی راحت قبولش می کنیم.

زمان بازی یک دقیقه هستش، و آدم همیشه به خودش میگه حالا یه دقیقه که چیزی نیست، یه دقیقه که مهم نیست، و همین یک دقیقه یک دقیقه، مدت زیادی از وقتمون به اون بازی می گذره.

آره، جمع همون یک دقیقه های بی ارزش در روز، یه عدد بزرگ می شه که می شه ازش خیلی بهتر استفاده کرد.

...

خیلی مثبت بود؛ نه؟ یه احساس ان بودن خاصی بهم دست می ده وقتی اینجوری فکر می کنم؛ انگار حالا دارم از تک تک لحظه هام استفاده مفید می کنم من! نمی کنم، ولی همین که تو ذهنم دارمش و بهش فکر می کنم، مجبورم می کنه یه جایی یه تغییر بزرگ تو خودم بدم و درستش کنم.

ترس

از بس روزای خوب نداشتیم، از بس بدی اومده سرمون، همش منتظرشیم.

الان جای خوبی از زندگیم هستم، پروژه ام تا این مرحله اش جواب داده، چند تا اتفاق خوب دیگه افتاده و یک سفر خیلی عالی رفتم. کلی از دوستای قدیمیم رو دیدم، برگشتم با روحیه و شاد، و حالا پروژه ام هم داره بهتر ادامه پیدا می کنه.

ولی همش این ترس باهام بود که نکنه یه اتفاق بد بیافته. از بس که اینجوری بوده زندگی، از بس که بهمون گفتن پشت هر شادی یه غمه. نه این جوری نیست، زندگی در همه، خوب و بد با هم، ولی اگه تو محیط درست قرار بدی خودت رو، اگه فکرت رو درست کنی، اگه محیطت رو درست کنی، اگه خودت خودت رو نندازی تو چاه، اگه محیط و ادما اذیتت نکنن، اگه درست و سالم تلاش کنی، می بینی دلیلی برای بد بودن و اتفاق بد افتادن و ناراحت بودن نیست. می شه شاد بود و شاد موند و شاد کرد. گاهی هم اتفاقای بد خواهد افتاد که خواهند گذشت.

نوشتم که یادم بمونه. نوشتم که مثل بیشتر آدما فقط از درد و غصه ها ننوشته باشم. نوشتم که بدونم لحظه های خوب و شاد بیشتر ارزش ثبت شدن دارن.

هنوز

از پشت حادثه به فردا می رسم، هنوز

 خط خطی هایم را تکرار می کنم؛ همیشه و هنوز

حتی از لغت "هنوز" در شعرم، استفاده می کنم هنوز

شب را رج می زنم و صبح را، آغاز می کنم هنوز

...

از لغت " هنوز" خوشم میاد، فک کنم این سومین یا چهارمین شعرم  هستش که زیاد توش هنوز داره.

 " هنوز" مثل یه تعلیق می مونه، نشون می ده که یه چیزی  مدتیه در جریان هستش. " هنوز" هم غم و تلخی  یه نا امیدی رو داره، هم امید و چشم انتظاری یه تغییر و چشم انداز بهتر رو. " هنوز" هم خستگی از یه تکرار فرساینده رو داره هم لذت از انس با یک تکرار لذت بخش رو. " هنوز" هم ترس از تکراری رو داره که ممکنه ما رو از درون بپوسونه، هم اعتماد به نفس ناشی از آگاهی   از موقعیت حال  و آمادگی برایخطرات  احتمالی پیش رو به ما میده. " هنوز"هم نشون دهنده تکراری هستش که نماد تقدیر و اتفاقات و شرایط تحمیل شده به آدم از بیرون هستش، هم نشون دهنده اراده انسان به شناخت، تمایز و تغییر و حداقل شاید امید به این تغییر.

 و هنوز هم لغت " هنوز" معنی های جدیدی از خودش رو تو زندگی به من نشون می ده.  فقط سعی کردم این همه بار رو پشت این کلمه نشون بدم. کلمه ها به خودی خود هزاران داستانند...